Πως μπορεί να λυθεί το πρόβλημα στέγασης των Δημοσίων Υπαλλήλων στα νησιά;

Από τα μέσα της δεκαετίας του '90 έβλεπα τους δημάρχους στα νησιά να διαμαρτύρονται στα τηλεοπτικά κανάλια ότι δεν έχουν γιατρούς και καθηγητές.

Το πρόβλημα αυτό συνεχίζει να υπάρχει 30 χρόνια...μπορεί να βρεθεί βιώσιμη λύση;

Την τελευταία 15ετία οι επισκέψεις τουριστών στην χώρα μας τριπλασιάστηκαν, κάτι το οποίο έφερε αυξημένα έσοδα στα νησιά και σημαντική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των νησιωτών.

Παράλληλα έγιναν μεγάλες επενδύσεις σε τουριστικά καταλύματα και ξενοδοχειακές μονάδες ενώ παράλληλα εκατοντάδες σπίτια μπήκαν στο καθεστώς των βραχυχρόνιων μισθώσεων.

Το τελευταίο όμως περιόρισε σημαντικά την προσφορά στέγης με αποτέλεσμα ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι να δυσκολεύονται να βρουν σπίτι προς ενοικίαση ή να βρίσκουν σπίτια με πολύ υψηλά ενοίκια.

Αυτό έχει ως συνέπεια να υπάρχουν πολλά κενά σε κρίσιμες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων όπως ιατροί, πυροσβέστες, αστυνομικοί, δάσκαλοι και καθηγητές.

Σημαντικά προβλήματα υπάρχουν και στον ιδιωτικό τομέα όπως στον τραπεζικό κλάδο. Οι τράπεζες παρά τα κίνητρα που δίνουν στα στελέχη τους προκειμένου να επανδρώσουν τα νησιωτικά τραπεζικά καταστήματα, δυσκολεύονται πολύ να βρουν πρόθυμους υπαλλήλους καθώς το κόστος στέγασης μπορεί σε μερικές περιπτώσεις να φτάνει και στο 60% του μηνιαίου μισθού.

Επίταξη ιατρών

Σήμερα φτάσαμε πλέον στο σημείο μηδέν ειδικά στον κλάδο της υγείας, όπου ο αρμόδιος υπουργός κος Άδωνης Γεωργιάδης, δήλωσε ότι θα προβεί σε επίταξη ιδιωτών γιατρών προκειμένου να καλυφθούν τα κενά στις εφημερίες των δημόσιων νοσοκομείων.

Έπρεπε όμως να φτάσουμε σε αυτό το σημείο;

Και με τις ελλείψεις στα σχολεία όπου φοιτούν τα παιδιά των νησιωτών τι θα γίνει; Θα υπάρξει επίταξη καθηγητών από τα φροντιστήρια;

Πρέπει να βρεθεί μια οριστική λύση στο οξύ στεγαστικό πρόβλημα στις νησιωτικές περιοχές.

Ο Ελληνικός Στρατός δείχνει τον δρόμο

Οι Ένοπλες Δυνάμεις έχουν εδώ και δεκαετίες ιδιόκτητα οικιστικά συγκροτήματα, προκειμένου να φιλοξενούν τα στελέχη τους σε νησιωτικές και ακριτικές περιοχές. Είναι τα λεγόμενα ΣΟΑ ή πιο αναλυτικά Στρατιωτικά Οικήματα Αξιωματικών - Υπαξιωματικών. Ως παιδί στρατιωτικού έχω μείνει σε αυτά τα συγκροτήματα όταν ο πατέρας μου υπηρετούσε σε Χίο και Διδυμότειχο.

Σε αυτά τα συγκροτήματα μένουν στρατιωτικοί όπου τα στελέχη καταβάλλουν ένα μικρό συμβολικό τίμημα για την διαμονή τους.

Οι Δήμοι λοιπόν σε νησιωτικές περιοχές θα πρέπει να ανεγείρουν οικοδομές σε ιδιόκτητα οικόπεδα...δεν υπάρχει άλλη λύση.

Case study

Έστω για παράδειγμα ότι ένα νησί χρειάζεται 30 υπαλλήλους για να εξυπηρετήσει την καθημερινότητα των κατοίκων του (γιατρούς, πυροσβέστες, δασκάλους, τραπεζικούς, καθηγητές κλπ.).

Προκειμένου να δοθούν κίνητρα σε υπαλλήλους να έρθουν και να εργαστούν στο νησί, προτείνεται η λύση της ανέγερσης κατοικιών από τον Δήμο σε ιδιόκτητα οικόπεδα (και αν δεν έχει πρέπει να επιτάξει γη λόγω δημοσίου συμφέροντος). Θα μπορούσε για παράδειγμα να ανεγείρει τέσσερις τετραόροφες οικοδομές (ήπια οικιστική ανάπτυξη) με 8 διαμερίσματα η καθεμία.

Εάν το κάθε διαμέρισμα έχει εμβαδό 70 τ.μ. τότε θα πρέπει να κτιστούν συνολικά 2.240 τ.μ. (32 διαμερίσματα * 70 τ.μ. το καθένα).

Εάν υποθέσουμε ότι το κόστος ανέγερσης ανέρχεται στα 1.300€/ τ.μ. τότε το συνολικό κόστος κατασκευής για τις τέσσερις οικοδομές ανέρχεται στα 2.912.000€.

Με περίπου 3 εκατ. ευρώ λύνεται το πρόβλημα της διαθεσιμότητας υπαλλήλων και θα μπορεί ο κρατικός μηχανισμός να δουλέψει απρόσκοπτα. Η ζήτηση από πλευράς εργαζομένων είναι δεδομέη αν το στεγαστικό πρόβλημα είναι λυμένο καθώς είναι αρκετοί αυτοί που επιθυμούν να εργάζονται σε νησιά, μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα.

Επιπρόσθετα θα μπορεί ο Δήμος να διαθέσει κάθε ένα από αυτά τα διαμερίσματα με ένα μικρό ενοίκιο (π.χ. 300 ευρώ) και να έχει επιπλέον έσοδα.

Τοπική κοινωνία

Το στεγαστικό πρόβλημα είναι πολύ σημαντικό στις νησιωτικές περιοχές...δεν χρειάζεται όμως πλέον να περιμένουν οι τοπικές αρχές βοήθεια από την Κεντρική Διοίκηση, γιατί όπως αναφέραμε στην αρχή του άρθρου είναι ένα πρόβλημα που ταλανίζει τις τοπικές κοινωνίες για τουλάχιστον 30 χρόνια. Θα πρέπει οι κάτοικοι με τις δημοτικές αρχές να αναλάβουν δράση να κτίσουν νέες κατοικίες καθώς η επίλυση του προβλήματος θα προσφέρει στους ίδιους και τις οικογένεις τους σωστές υπηρεσίες υγείας, ασφάλειας και εκπαίδευσης.